Een erehaag van rode tori's

Op onze laatste dag in Kyoto gaan we naar Nara. Dit is een stad die binnen circa 45 minuten vanuit Kyoto kan worden bereikt met de JR-trein. We stappen dan ook eerst op de metro naar JR Kyoto Station, om daar vanuit naar Nara te reizen.

In Nara komen we al snel de hertjes tegen die loslopen in en rond het Nara Park. Ze liggen rustig in de schaduw onder de bomen of komen nieuwsgierig op je af, op zoek naar de crackers die hier kunnen worden gekocht om ze aan de herten te voeren (shika senbei genoemd). Bobbi is gek op de hertjes en wil graag de crackers voeren. Dat blijkt al snel een gewaagde onderneming. Binnen no-time worden we omsingeld door hongerige hertjes die de crackers en al het andere op hun pad verslinden. Bobbi weet niet hoe snel ze de crackers bij ons kan dumpen, maar vermaakt zich daarna prima met hertjes kijken en aaien. In alle hectiek met de crackers wordt er zelfs aan Mike's bil geknabbeld.

We wandelen naar de Todaiji Tempel en gaan onder de Nandaimon Gate door. Deze oude houten poort wordt geflankeerd door twee woest ogende wachters, de Nio Guardian Kings. Deze poortwachters maken nogal indruk op Bobbi. De Todaiji is de bekendste boedhistische tempel van Nara en vooral bekend vanwege het grote bronzen Boeddhabeeld, de Daibutsu (vertaald: grote Boeddha). Het beeld is maar liefst 15 meter hoog en een indrukwekkende verschijning. De hal van de Grote Boeddha (de Daibutsuden) is het grootste houten gebouw ter wereld. We lopen om de Boeddha heen door de tempel heen. Bobbi kruipt nog even door het gat in een van de pilaren. Dit gat is net zo groot als het neusgat van de grote Boeddha en er wordt gezegd dat wie er doorheen past, verlichting vindt in het volgende leven. Wij wagen ons er niet aan, net iets te vaak bourgondisch gegeten voor verlichting, vrezen we.

We nemen de bus terug naar het station. Zelfs de bus is versierd met hertjes. Als we terugkomen op het JR station duiken we een supermarkt in om de lunch bij elkaar te scharrelen. We komen terecht in een enorme supermarkt met voldoende aanbod naar onze smaak. Onze keuze valt op vers fruit, yakitori en tempura. In de trein terug naar Kyoto nemen we de tijd voor onze gehamsterde lunch.

Bij het JR Inari Station stappen we uit voor een bezoek aan het Fushimi Inari Shinto heiligdom. Al direct bij de entree wordt duidelijk dat dit een bijzonder complex is. De rode gebouwen steken fel af tegen de lucht en de heuvel op de achtergrond. We lopen naar de wandelpaden die achter het complex de heuvel op leiden. Deze paden worden overdekt door een aaneenschakeling van scharlakenrode tori's (poorten). Het is een prachtig gezicht. De poorten sluiten op elkaar aan zover als je kunt zien. De Fushimi Inari Shrine is gewijd aan Inari, de god van de rijst. Zijn boodschappers zijn naar verluid vossen. Daarom vind je overal op het complex beelden van vossen. We lopen een flink stuk de heuvel op door de poorten heen, totdat het begint te schemeren en we weer terugkeren naar Kyoto.

Daar hebben we opnieuw met Fariel, Muus en Zoe afgesproken om samen te gaan eten. De keuze valt dit keer op sushi. Bobbi en Zoe vermaken zich weer prima met elkaar. Aan de tafel wordt sashimi bereid als voorproefje en we bestellen voor ieder wat wils aan sushi en yakitori. Als de sushi wordt opgediend, verbazen we ons over de slordigheid waarmee de sushi is bereid. De rolletjes vallen uit elkaar als je er naar kijkt. Dat doet niets af aan de smaak (die prima is), maar de creaties op ons bord lijken meer op het resultaat van een welwillende Nederlandse thuis-sushi-knutselaar dan van een Japanse sushimeester :-). Na het eten nemen we afscheid van elkaar na een afzakkertje op het terras van de Starbucks langs de Kamo-rivier. Morgen vertrekken wij namelijk naar Hiroshima en we zullen elkaar de rest van de reis waarschijnlijk niet meer tegenkomen.